شعر با مدح تو بی بی واژه باران می‌شود           نوبت وصف تو شد طبعم غزلخوان می‌شود

عطر عصمت در نفس داری که گاهی جبرئیل           بعد زهرا باز در این خانه مهمان می‌شود

غـیـرت فـرزند تو آئـیـنۀ کـرب‌و‌بلاست           عصر تاسوعا دلش پابست پیمان می‌شود

هیچ فرهنگ لغت معـنی نکرده اینچنین           آنکه در قاموس تو عباس، ایمان می‌شود

دامـنت بـاغ بـهـار یـاس شـد، اُمُّ البـنـیـن           خاک نه، حتی بهشت از آن گلستان می‌شود

بسکه سوز روضه دارد نوحه‌هایت در بقیع           سنگ می‌گرید، دل دشمن پریشان می‌شود

قـرن‌ها بگـذشـته اما در بقـیع خـاطرات           نـالـه‌هایت مثل آتش در نیـستان می‌شود

مـادری داغ چهار آئیـنه بر دل دارد، آه           صبر، پیشِ صبر تو، سر در گریبان می‌شود

کرده‌ای با معـرفت آن قـدر کسب آبـرو           هر چه خواهی از خدای اهلبیت، آن می‌شود

دست لطفت امتداد هـل اتای کـوثر است           هر که حاجت پیش تو آورد سلطان می‌شود

این همه قول و غزل یک قطره از دریای توست           عـقل در فهم کمالات تو حیران می‌شود